Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Wij waren alles
WIJ waren alles en nu niets
Anderhalf jaar heb ik een relatie gehad met een vrouw die vier jaar jonger is dan ik. Ik ben zelf nu 52. We deelden ons leven met elkaar, voor zover dat ging zonder (nog) samen te wonen. We deelden de kinderen die we allebei hadden uit onze vorige relaties. We waren dol op elkaar, mailden en belden elkaar meerdere keren per dag op de dagen dat we elkaar niet konden zien. Het was een heerlijke tijd, we schenen zo goed bij elkaar te passen dat iedereen en ikzelf voor ons een lange toekomst zag weggelegd.
In die anderhalf jaar maakten wij ook twee fantastische lange reizen.
Reizen is mijn hobby en ik had eindelijk een geliefde gevonden die daarin mee ging zodat ik niet meer altijd alleen hoefde te reizen.
Zo werd het zomer 2005. We hadden alweer vakantieplannen voor augustus,
hadden alles voorbereid, gingen samen in de stad nog wat kampeerartikelen
kopen. We verheugden ons op een lang samenzijn in het buitenland.
Drie dagen later was het uit en had zij een ander!
Hoe kan dit?...
Ik weet eigenlijk geen echt antwoord. Ik kan alleen de gebeurtenissen vertellen die zich voordeden, maar waarom het zo gebeurde blijft haast niet te vatten.
Ze bleek een mailcontact te hebben gekregen met iemand die ze nooit had gezien of gekend. Dat mailen duurde een week. Gek genoeg liet ze mij zelfs een mailtje lezen. Dat zag er niet onschuldig uit en ik zei haar dat ook.
Maar ze zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Dit was alleen maar een
leuk contact, meer niet. Ze noemde mij onvervangbaar. Later kreeg ik in de gaten dat ze aan haar computer niet urenlang zat te werken, zoals ik dacht, maar met hem bezig was, mailen of chatten.
Ik voelde me ongelooflijk om de tuin geleid.
Die vreemde liet er geen gras overheen groeien. Toen ik weer een paar dagen in mijn eigen huis was vertelde ze me dat hij een afspraak met haar wilde maken om een dag naar een museum ver weg te gaan. Ik was te perplex voor woorden, want dat museum zouden wij samen gaan bezoeken, een week later. Die man brak zomaar in in onze relatie, stoorde zich niet aan het feit dat zij een gebonden vrouw was met een partner. Hij stond de volgende dag bij haar voor de deur en weg waren ze.
De dagen erna waren grote drama's. Beetje bij beetje kreeg ik iets van de waarheid boven. Hij was zo ontzettend lief voor haar geweest, ze leken zo volledig bij elkaar te passen, zo vanzelf, niet het gepuzzel met mij.....dat laatste hoorde ik nu voor het eerst.
Ze was dolverliefd op die vreemde. Ik reageerde door het meteen uit te maken. Ik had geen zin in trekken, klagen, zeuren. Ik dacht: laat de liefde zijn werk maar doen. Het is dan hij of ik. En dan zal ik het wel worden, want met mij heeft ze dat allemaal gedeeld, ze weet dat ik van haar hou, dat ik in haar leven ben en voor honderd procent voor haar kies.
Ze is niet zo gek om zich door die vreemde dure meneer het hoofd op hol te laten jagen. Zij is een nuchtere meid. Zij staat voor onze relatie.
Je snapt dat het anders liep, heel anders. Ik heb haar nog maar een keer gezien sindsdien, het is nu vier weken geleden. Dat was dramatisch, ze was er wel en niet. Ik herkende haar niet meer.
Ze ging op geen enkel woord of voorstel van mij in.
Wat bezielde haar om dit te doen? Welke diepe onvrede of verlangen zat hier achter? Wat had zij verborgen gehouden in die anderhalf jaar?
Ik heb er nauwelijks antwoorden op gekregen. Een paar korte mailtjes zijn het enige antwoord op mijn vragen.
Zij vindt het zo erg voor mij, schrijft ze. En ze heeft nu een gevoel bij zichzelf ontdekt dat in onze relatie niet zat. Ik weet niet of dat klopt, het is gewoon lyrisch geneuzel van een verliefde ziel volgens mij. Als iemand je op een rose wolk zet lijkt de hele wereld nieuw, inclusief wat je voelt. Als die eerste euforie over is begin je vaak te zien dat het eigenlijk helemaal niet zo anders is dan wat je kent. Dat denk ik nu dan om mezelf te troosten en de hoop in leven te houden dat ze terug komt.
Och, die kans is zo goed als nul hoor.
Die nieuwe man heeft een status en een luxe die ik niet eens in mijn leven wil ebben, en daar vallen vrouwen toch op, zelfs vrouwen waarvan je dat nooit zou verwachten, zoals mijn zo alternatieve en linksdenkende vriendin.
Een beetje foute man, maar wel reuze spannend. Ze noemt mij nu zo'n enorm fijne vent, echt helemaal okee en dat het daarom zo spijtig is dat ze mij zo'n pijn moet doen. Jaja......dat is lekker zeg, als je jezelf zo van iemand kan ontdoen. Prijs mij de hemel in en zeg dat het je toch zo spijt dat je toch voor een ander kiest.
Ze laat verder niets meer horen. Het is absurd. Ik ben gestopt met mails sturen, er komt toch niks zinnigs terug. Ik wil haar wel bellen, maar wat heb ik daar aan, behalve dat ik haar stem even zal horen. Die andere vent is nu de stem die ze wil horen, niet de mijne. Het voelt als ongelooflijk wreed, hard, koud naar mij. En het gekke is: zij leek juist iemand te zijn bij wie hardheid en wreedheid absoluut niet past. ik had zo'n enorm vertrouwen in haar. Ik vond haar een heel goed mens, een mooie vrouw, echt iemand om mijn liefde aan te geven. Het klopt gewoon niet. Ze is gehersenspoelt of er is een kant aan haar die ik nooit heb gezien. Daarom stel ik mij ook de vraag: heeft zij zich wel laten zien aan mij tijdens onze relatie? Heeft zij zich wel echt gegeven? Het is heel erg om daar nu aan te gaan twijfelen.
Ik ben, toen mij duidelijk was dat er niks meer te redden viel, gevlucht naar een kennis in Spanje. Heb daar een week in een zwart gat gezeten en ben nu weer thuis en zoals een vriendin al mailde: de pijn draag je mee naar Spanje en ook weer mee terug naar huis.
Een maand geleden waren WIJ alles, nu zijn WIJ niets. Het is een dood verleden. Ze houdt zich er niet meer mee bezig, zij heeft wel wat anders aan haar hoofd......en ik zit met de resten. Het is werkelijk alsof ik geamputeerd van mezelf. Ik weet niet waar dat deel van mij gebleven is wat ik kwijt ben...Ik ga op een of andere manier proberen het te zoeken. Maar eerst moet ik van de valse hoop af dat ze terug komt. Dat die ander een fout blijkt te zijn geweest, dat ik toch beter was, dat wat wij hadden echte liefde was en dat met hem een bevlieging. Waarom hoop ik dat nou? Ik weet toch dat het niet klopt. Het antwoord weet ik ook geloof ik: ik hou van haar.
Josh
